چاپ سه‌بعدی یا ساخت افزودنی، فرآیندی است که در آن یک شیء سه‌بعدی از روی یک مدل دیجیتال (مانند فایل CAD) ساخته می‌شود. این فرآیند به روش‌های مختلفی انجام می‌پذیرد که در آن مواد تحت کنترل رایانه‌ای لایه‌به‌لایه بر روی هم رسوب می‌کنند، به هم متصل می‌شوند یا جامد می‌شوند. مواد مورد استفاده می‌توانند پلاستیک‌ها، مایعات یا پودرهای قابل ذوب باشند.
در دهه ۱۹۸۰، فناوری چاپ سه‌بعدی صرفاً برای نمونه‌سازی سریع و تولید نمونه‌های اولیه کاربردی و زیبایی‌شناختی به کار می‌رفت. اما از سال ۲۰۱۹ به بعد، دقت، تکرارپذیری و تنوع مواد در این فناوری به حدی افزایش یافته که بسیاری از فرآیندهای آن به عنوان روش‌های تولید صنعتی قابل اجرا شناخته می‌شوند؛ تا جایی که امروزه اصطلاح “تولید افزودنی” را می‌توان مترادف با چاپ سه‌بعدی در نظر گرفت.
از مهم‌ترین مزایای چاپ سه‌بعدی، توانایی تولید هندسه‌ها و اشکال بسیار پیچیده‌ای است که ساخت آن‌ها با روش‌های سنتی غیرممکن یا بسیار دشوار است. از جمله این موارد می‌توان به قطعات توخالی یا قطعات دارای ساختارهای داخلی به هم‌پیوسته اشاره کرد که ضمن کاهش وزن، استحکام مطلوبی نیز دارند.
مدل‌سازی رسوب ذوب‌شده (FDM) که در آن از یک رشته پیوسته از مواد ترموپلاستیکی استفاده می‌شود، رایج‌ترین فرآیند چاپ سه‌بعدی محسوب می‌شود و تا سال ۲۰۲۰ پرکاربردترین روش در این حوزه بوده است.
